Γελκαμ ονμποοορντ!!!

Και να 'μαστε λοιπόν, ον μπορντ, έτοιμοι να δημιουργήσουμε την πρώτη μας ον αιρ ανάρτηση. Είμαστε ετοιμοιιιιιιί;
Μάλιστα καπετάνιε.

Ναι καλά καταλάβατε, βαριέμαι. Πετάω και βαριέμαι. Δε μπορώ να πω το ίδιο και για την άμοιρη την οδοντόκρεμα μου που μου την κράτησαν στον έλεγχο. Βαριέμαι λέω και δε φταίω εγώ. Η διπλανή μου έπεσε για ύπνο με το που έκατσε στη θέση της.

Η πτήση μου για πρώτη φορά είχε καθυστέρηση, δε ξέρω γιατί, δε ρώτησα. Ακόμη και μέσα στο λεωφορείο μας κράτησαν για κανα δεκάλεπτο πριν ανοίξουν τις πόρτες. Δε ξέρω γιατί, δε ρώτησα. Αλλά είχε πλάκα. Είχε πλάκα να ακούς τους συνεπιβάτες να λένε ιστορίες από καθυστετησεις σε προηγούμενες πτήσεις τους. Μεγάλες, μικρές, σημαντικές και ασήμαντες, για φαγωμένες  βαλίτσες, για επιστροφή αεροσκάφους στο αεροδρόμιο, τόσο για μηχανικές βλάβες όσο και για καιρικά δυσμενείς συνθήκες, δημιουργώντας ένα κλίμα χαβαλέ και άγχους ταυτόχρονα.  Πάλι καλά να λέμε που ξεκινήσαμε. Τελικά κατέληξε στο ότι, παρά τα λίγα περίεργα αυτά περαστατικά, το αεροπορικό ταξίδι γίνεται όλο και πιο άνετο, ασφαλές και προσιτό τα τελευταία χρόνια. Γιου αρ γκοντ νταμ ραιτ.Αυτή τη στιγμή που μιλάμε το κινητό μου βρίσκεται σε φλάιτ μόουντ (και προφανώς αυτή η ανάρτηση θα δημοσιευτεί με το που πατήσω το πόδι μου στα σαλονικιότικα χώματα) και έχουμε μόλις περάσει το στάδιο της απογείωσης και πλησιάζουμε σε αυτό της προσγείωσης. Οπότε σι γιου ον λαντ.
Έπετε συνέχεια... ;).