Ά
σχετος:
-Αυτός που δεν έχει καμία σχέση
-Αυτός που έχει πλήρη άγνοια
-Το αντίθετο του Σχετικός

Ότι γράφεται εδώ δεν δεν είναι απαραίτητα η πάσα αλήθεια... ίσα-ίσα το πιο πιθανό είναι να είναι τελείως "άσχετο" με την πραγματικότητα...

Αν δεν σας αρέσουν αυτά που γράφονται "εδώ", το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μην τα διαβάζετε...

Μη διστάσετε να σχολιάσετε... δεν υπάρχει περίπτωση να κατακριθείτε για την άποψη σας... (Αρκεί να είναι σεμνά και ορθά διατυπωμένη)...

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Ψίθυροι Βροχής...

ειναι αργα και κατι πρεπει να γραψω...ομως δεν μου ερχεται τιποτα...δεν μπορω να σκεφτω τιποτα..
πολλες φορες, οχι μονο οταν ειμαι μονη, σιωπω, γιατι για καποιον ανεξηγητο
και αγνωστο λογο δεν σκεφτομαι τιποτα...μοιαζει αρκετα τραγικο κι ομως
συμβαινει...ετσι και αποψε...δεν εχω τιποτα μεσα στο κεφαλι μου...μονο ακουω τη βροχη...την ακουω
να συντριβεται με την ασφαλτο..να προσπαθει να την πονεσει. ομως ματαια..αυτη θα μεινει εκει μεχρι αυριο...
και για πολλους μηνες ακομη..h και χρονια..ομως η βροχη γρηγορα θα εξατμιστει..ειναι σαν τα δακρυα μας..
και αυτα και η βροχη γινονται ανεξηγητα ομορφα καποιες στιγμες. διαπνεονται απο μια παραξενη θλιβερη ομορφια.
τωρα η βροχη μου θυμιζει κατι που μου
ειχαν πει ενα βραδυ: "ακους τη βροχη; κλαιει και ο Θεος μαζι μας."
εχουν γραφτει πολλα τραγουδια και
ποιηματα για τη βροχη. φαινεται πως μας αγγιζει..μας θυμιζει κατι που θελουμε να ξεχασουμε η κατι που
πρεπει αλλα δεν θελουμε η αδυνατουμε να ξεχασουμε.
ισως η ανεξελεγκτη ορμη της, η αποτομη εμφανιση, ο υπεροχος μελαγχολικος ηχος της που σε κατακλυζει, σε μουδιαζει μεχρι την ψυχη ιδιαιτερα oταν εισαι μονος,
οταν δεν ακουγεται τιποτα αλλο εκτος απο αυτον..
ακομη και οταν θυμαμαι μια βροχη, μια οποιαδηποτε, προσπαθωντας να ανακαλεσω στη μνημη μου τον ηχο της,
περιερχομαι σε μια κατασταση αδυναμιας ακοης ολων των υπολοιπων ηχων και ακροασης μονο αυτης,.. και ειναι ακροαση
γιατι ειναι κατανοητη απο ολους,,επικοινωνει με ολους. με διαφορετικο τροπο. η πιο συνειδητοποιημενη επικοινωνια
με το ειναι μας.
η βροχη παντα μου θυμιζει εκεινο το ποιημα της κικης δημουλα. "τα παθη της βροχης".
η ποιητρια ακουγοντας τη βροχη να πεφτει
παρασυρεται απο τον ηχο.. αυτο το σι, σι ,σι.. της βροχης θυμιζει το "εσυ". υπενθυμιζει την
απουσια που η βροχη ερχεται να υπερτονισει με τον ηχο της.
" ...σι, σι, σι. κι ολο εσυ, εσυ εσυ. καθε σταγονα κι ενα εσυ. αξημερωτη αναγκη εσυ.
πολυ με ζαλισε αποψε η βροχη με
αυτη της τη μεροληψια. σαν ολα τα αλλα να ειναι αμελητεα. και μονο εσυ, εσυ, εσυ."


ζαλισμενη απο το εσυ. κουρασμενη απο το εγω.
μεγάλη καληνύχτα...

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Θα σχολιάσεις ή μπα;

Γράφω και εδώ... :)!

A! μπε μπα Blog! το Μπινελικοδρόμιο