Οι φυλές των προγραμματιστών.

Ψάχνοντας στον γοογλη βρήκα αυτό και σκέφτηκα να το αναρτήσω και εδώ:

Ο Γκουρού Προγραμματιστής

Ο Γκουρού Προγραμματιστής είναι ο συμπαθής εκείνος τυπάκος που έχουμε ξεχάσει στο υπόγειο εδώ και μερικά χρόνια. Δεν τον ενοχλεί, καθώς ούτε αυτός έχει πάρει χαμπάρι ότι πέρασαν τα χρόνια. Χτυπάει τα πλήκτρα με μανία, ρουφώντας αργά το φραπέ του.Γράφει σε C/C++, Perl και Assembly για RISC επεξεργαστές. Στις παρέες, συνήθως είναι αυτός που λείπει. Παίζει ακόμα Doom μανιασμένα, έχει γράψει 2 καινούρια επεισόδια. Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει αστροναύτης.

Joyeux Noël -Merry Christmas

Joyeux Noël

Έτος 1914. Αυγή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Την παραμονή των Χρισουγέννων, σε ένα από τα πολλά μέτωπα, τα όπλα θα σιγήσουν κι οι αντιμαχόμενες πλευρές θα αδελφοποιηθούν για να γιορτάσουν μαζί το χαρμόσυνο γεγονός. Κι αυτή είναι μόνον η αρχή...

Παίζοντας με τις παροιμίες...

Γελάει καλύτερα... όποιος έχει καλύτερα δόντια.

Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν... δεν πεινούσαν.

Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι.... δεν μπορείς να κοιμηθείς.

Κύλησε ο τέτζερης ...και χύθηκε η σούπα.

Ασφάλεια ζωής...

Ένας παππούς 99 ετών πάει σε έναν ασφαλιστή.
- Γεια σας, θέλω να κάνω μια ασφάλεια ζωής
- Τι λες ρε παππού, ασφάλεια ζωής, τρελάθηκες, πόσο είσαι;
- 99 ετών, λέει ο παππούς.
Τρελαίνεται ο ασφαλιστής.
- Μιλάς σοβαρά τώρα; Τι να την κάνεις;

Dereshi---->Γιατί απλά,δεν έχεις το δικαίωμα να ισχυρίζεσαι κάτι τέτιοιο...!

Ακόμα και όταν όλα πάνε στραβά...

Ακόμα και όταν είσαι τελείως χάλια...

Ακόμα και όταν νομίζεις ότι έμεινες μόνος...

Πάντα υπάρχει κάποιος....

Ακόμη και όταν γίνουν όλα μαύρα...

Ανόνη και όταν πάψεις να ελπίζεις...

Ακόμη και όταν έρθει το τέλος του κόσμου...

Πάντα θα υπάρχει τρόπος....
Ποιός είναι αυτός;

Μέχρι να βρούμε ουρανό...

Αν με ρωτήσεις πως με λένε...

Θα σου πώ την αλήθεια.

Με λένε Γιώργο, γιατί να το κρύψω άλλωστε.

Αν με ρωτήσεις πόσο χρονών είμαι...

Θα σου πω την αλήθεια.

Είμαι 19 παρά κάτι μέρες.

Αν με ρωτήσεις πώς νιώθω...

Θα δυσκολευτώ να σου απαντήσω.

Και αυτό γιατί οι σκέψεις μου θα είναι λίγο πιο σύνθετες, 

ίσως γιατί δεν ξέρω ούτε εγώ καλά-καλά την απάντηση.

Ίσως να θέλω λίγο χρόνο για να σου δώσω μια ολοκληρωμένη απάντηση.

Ίσως όχι, μάλλον όχι... ΣΙΓΟΥΡΑ όχι...

Αν με ρωτήσεις γιατί γράφω...

Δε θα σου απαντήσω.

Όχι γιατί δε θέλω, αλλά γιατί δε μπορώ...

Θα σου χαμογελάσω φιλικά και γλυκά, 

ελπίζοντας να καταλάβεις από μόνος σου,

ότι δυσκολεύομαι να σου απαντήσω...

Είναι ο μόνος τρόπος να σου εξηγήσω.

Κατάλαβες;

Λένε ότι το γέλιο φέρνει δύναμη...

Αλήθεια είναι. Εγώ το έχω ζήσει...

Δεν είναι παραμύθι... ούτε μύθος,

Είναι αλήθεια...

Τώρα μάλλον δε με πιστεύεις.

"Αηδίες!!!"  

Όταν βρεθείς πλήρως εξαντλημένος, 

στη μέση ενός φαραγγιού... 

Ξες ότι πρέπει να βγείς...

Αλλά δε μπορείς...

Τότε γελάς...

Τότε μπορείς να καταλάβεις...

Πόσο σημαντικό είναι το ασήμαντο σου χαμόγελο...

Τόσο για σένα, όσο και για τους άλλους δίπλα σου.

Για αυτό το λόγο, μη σταματάς να χαμογελάς...

Ούτε τώρα, ούτε ποτέ... Ούτε στις λύπες ούτε στις χαρές...

Γιατί πέρα από δύναμη, το χαμόγελο είναι ομορφιά...

Δεν μαθαίνεις πως να χαμογελάς...

Δε ξεχνάς πως να χαμογελάς...

Δεν υπάρχει λόγος να μη χαμογελάς...

Και στα αλήθεια δεν θα υπάρξει στιγμή που δεν θα μπορείς να χαμογελάς...

Τερεσι-σι-σι-σι....

Απο πού κλέψαμε την αρχική ιδέα...!!!

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά, 

ας μείνουμε με γρατσουνιές στους ώμους και στην πλάτη,

να μαρτυράνε πως οι δυο πετάξαμε ψηλά

σαν κοιμηθήκαμε μαζί στο ίδιο το κρεβάτι.

Μέχρι να βρούμε ουρανό, 

άσε με να παραμιλώ, 

να καίγομαι στο σώμα σου, 

και να φιλώ το στόμα σου.

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά, 

ας μείνουμε με γρατσουνιές στους ώμους και στην πλάτη,

τις νύχτες να σε προσκυνώ με λόγια φλογερά

σαν θα σε ρίχνω στης φωτιάς ξανά το μονοπάτι.

«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»

Αυτός είναι ο πανηγυρικός της 28ης Οκτ του θεολόγου του Γυμνασίου Σαγεΐκων.
Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι



«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»
Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου

Εβδομήντα χρόνια μετά…

Facebook...και η ζωή συνεχίζεται;